اُتیسم  ( Autism )  
به زبان ساده 
 
 اختلال اتیسم یا درخودماندگی،  نوعی اختلال رشدی (نقص در روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیر طبیعی مشخص می‌شود. 
سن تشخیص این اختلال از سه سالگی  ممکن        می شود و علّت اصلی آن ناشناخته ‌است. اتیسم بسیاری از  بخش‌های مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد و این که چطور این اتفاق رخ می‌دهد، هنوز بطور کامل درک نشده‌است. 
 این اختلال در پسران شایع تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز درخودماندگی ندارد.  
این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی و حواس پنجگانه مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. 
 در بعضی موارد رفتارهای خود آزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیر معمول به افراد، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول دیده شود. هسته مرکزی اختلال در درخودماندگی، اختلال در ارتباط است. 
برای درمان این اختلال رشدی کارشناسان از  روشهای درمانی و توانبخشی مانند روشهای : 
  ABA, PECS, TEACCH, FLOOR TIME یکپارچگی حسی، داستان های اجتماعی استفاده نموده و  برای تکمیل و تعمیق فعالیت های آموزشی و درمانی از روش های مکمل مثل: موسیقی درمانی، هنر درمانی ، کاردرمانی ؛  گفتاردرمانی  و...  استفاده می نمایند  .